MAX305 is een familieverhaal dat gaat over erkenning, keuzevrijheid, en moed. De herinneringen van vader Max soldaatnummer 305 tijdens WOII in
Nederlands-Indië en het Hiroshima-kamp te Japan komen in het Nederlandse gezin opnieuw tot leven
vanwege de voorgenomen huwelijksreis van dochter Esje naar Indonesië en een oude brief die uit het fotoalbum valt. Het stuk laat overlevingsmechanismen zoals het Indische zwijgen en relativerende humor zien, omlijst met dans en muziek die geworteld is in de traditionele cultuur van de Indonesische Archipel. Dwarsverbanden worden gelegd met het verhaal van de na-oorlogse generatie. Het laat zien hoe emoties de mindset en perceptie van realiteit beïnvloeden en leiden tot absurditeit. Hiermee wordt ook een signaal afgegeven naar thans levende percepties over oorlogsgeweld en de gevolgen ervan in onze huidige samenleving.